Głównym zadaniem instrukcji jest przedstawienie optymalnego i prawidłowego wykorzystania materiałów firmy AKAMIT do wykonywania ociepleń ścian zewnętrznych budynków. Instrukcja ta odnosi się do systemów, w których materiałem izolacyjnym jest styropian.

Podstawowe parametry fizyczne budynku

Grubość izolacji cieplnej dobieramy tak aby spełnić wymagania obowiązujących przepisów. Projekt i wykonanie izolacji cieplnej powinny być zgodne z przeznaczeniem budynku aby ilość potrzebnej energii cieplnej utrzymana była na niskim poziomie. Parametrem charakteryzującym własności termoizolacyjne budynków jest współczynnik przenikania ciepła U. Współczynnik ten określa straty ciepła przez przegrody budowlane. Obliczamy go korzystając z poniższego wzoru:

Gdzie: Rsi oznacza opór po stronie wewnętrznej przyjmowania ciepła przy poziomym kierunku przepływu powietrza, Rse – opór po stronie zewnętrznej przyjmowania ciepła przy poziomym kierunku przepływu powietrza i wynoszą odpowiednio:

Im wyższa wartość współczynnika przenikania ciepła U tym straty ciepła są większe. Cechą charakterystyczną materiałów budowlanych jest współczynnik przewodzenia ciepła
. Dla styropianu wartość ta nie przekracza . Im niższa wartość
współczynnika tym własności termoizolacyjne materiałów są lepsze. Innym parametrem opisującym właściwości termoizolacyjne danej części przegrody jest opór przewodzenia ciepła R. Opisany wzorem:
, gdzie d – oznacza grubość warstwy izolacji cieplnej w metrach,
λ – współczynnik przewodzenia ciepła. Opór przewodzenia ciepła przegrody
wielowarstwowej jest sumą poszczególnych warstw , gdzie i – numer kolejnej
warstwy w przegrodzie.

Schemat Bezspoinowego Systemu Ociepleń KAMIT

Technologia wykonywania bezspoinowych ociepleń polega na przymocowaniu materiału termoizolacyjnego (płyty styropianowej) do ściany za pomocą zaprawy klejowej KAMIT KS01 lub KAMIT KS02 i ewentualnie łączników mechanicznych (kołków z tworzywa). Kolejnym etapem jest nałożenie na powierzchnię płyty warstwy zbrojącej z siatką z włókna szklanego oraz z zaprawy klejowej KAMIT KS 02. Na tak przygotowaną powierzchnię nakładamy farbę gruntującą KAMIT GT lub KAMIT GTS oraz wyprawę cienkowarstwową KAMIT TAB, KAMIT TSB, KAMIT TM lub KAMIT TMB z opcją malowania farbą
elewacyjną KAMIT SIL.

Szczegółowe wytyczne, co do sposobu wykonania ocieplenia nowego budynku, winny być określone w dokumentacji robót budowlanych, którą stanowią:

1. Opracowany projekt budowlany, zgodny z rozporządzeniem MSWiA z 3 listopada 1998r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. Nr 140 z 1998r., poz 906).
2. Dziennik Budowy prowadzony zgodnie z zarządzeniem MGPiB z dnia 15 grudnia 1994r. w sprawie dziennika budowy oraz tablicy informacyjnej (M.P. z 1995r., poz 29)
3. Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót zgodna z rozporządzeniem MSWiA z 26 lutego 1999r. (Dz. U. Nr 26 z 1999r., poz 239). Specyfikacja ta jest konieczna w przypadku zamówień publicznych.
4. Dokumenty potwierdzające dopuszczenie wyrobów do obrotu (certyfikaty zgodności i/lub deklaracje zgodności) zgodne z ustawą o wyrobach budowlanych z 16 kwietnia 2004r. (Dz. U. Nr 92 z 2004r., poz.881)
5. Protokoły odbiorów częściowych i końcowych robót z załączonymi protokołami z badań kontrolnych.

Technologia wykonania

Podłoża i ich przygotowanie

Podłoże powinno być stabilne, nośne, suche, czyste i pozbawione elementów zmniejszających przyczepność warstwy izolacji termicznej (np. kurz, pył, oleje szalunkowe itp.). Podłoże nie może zawierać materiału, którego wejście w reakcję chemiczną z dowolnym składnikiem wyrobów firmy AKAMIT spowoduje utratę jego funkcji oraz całego zestawu (np. w wyniku kontaktu gips / cement).
W celu uzyskania całkowitej pewności, że przygotowane podłoże jest wystarczająco mocne należy wykonać próby przyklejenia styropianu w różnych miejscach elewacji (8 – 10 próbek). Po trzech sześciu dniach (w zależności od warunków atmosferycznych), należy wykonać próbę odrywania. Odspojenie się kleju wraz z próbką, oznacza że podłoże jest nie odpowiednie, natomiast rozerwanie materiału ociepleniowego w jego strukturze świadczy o jakości podłoża umożliwiającej prawidłowe wykonanie ocieplenia. Prób nie stosuje się w przypadku nowych nieotynkowanych ścian ponieważ zakłada się że są
wykonane według uznanych i sprawdzonych technologii. Nadają się do przyklejania płyt termoizolacyjnych bez żadnych czynności przygotowawczych, jednak wykonawca robót
zawsze powinien potwierdzić przydatność podłoża do prowadzenia prac. W szczególnych przypadkach wymagana jest kontrola przydatności podłoża pod kątem przyklejania płyt termoizolacyjnych i przyjęcia właściwych kroków zapewniających polepszenie przyczepności zaprawy klejowej do podłoża.
Przed przystąpieniem do dalszych prac na podłoże należy zastosować preparat gruntujący KAMIT GU, zgodnie z instrukcją stosowania i zaleceniami dostawcy systemu.

Metody oceny podłoża
Ogólnymi obowiązującymi metodami oceny przydatności podłoża pod stosowanie bezspoinowych systemów ocieplenia ścian zewnętrznych są:

1. Próba odporności na ścieranie – otwartą dłonią lub przy pomocy czarnej i twardej tkaniny ocenić stopień zakurzenia, osypywania lub pozostałości wykwitów na podłożu. Próba odporności na skrobanie lub zadrapanie – stosując metodę siatki nacięć lub posługując się twardym i ostrym rylcem ocenić zawartość i nośność podłoża oraz stopień przyczepności istniejących powłok.
2. Próba zwilżania – szczotką, pędzlem lub przy pomocy spryskiwacza określić stopień chłonności podłoża.
3. Test równości i gładkości – posługując się łatą (zwykle 2m), pionem i poziomicą określić odchyłki ściany od płaszczyzny i sprawdzić jej odchylenie od pionu, a następnie porównać otrzymane wyniki z wymaganiami odpowiednich norm (np. dotyczących konstrukcji murowych, tynków zewnętrznych itp.).
   

Powyższe próby należy przeprowadzić w kilku miejscach na podłożu, aby uzyskane wyniki były w pełni miarodajne i obiektywne dla całego obiektu.

Przygotowanie podłoża

1. Mury wykonane z elementów ceramicznych, betonowych, gazobetonu, betonowych z warstwą fakturową:
   • kurz i pył – oczyścić za pomocą miękkiej szczotki, sprężonego powietrza, ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i pozostawić do wyschnięcia
   • luźne resztki lub wylewki zaprawy ze spoin – skuć i oczyścić
   • nierówności, defekty (odchyłki powyżej 1cm sprawdzić testem równości i gładkości) i ubytki – skuć lub ewentualnie wyrównać zaprawą tynkarską lub wyrównującą z ewentualnie wymaganymi dla użytych zapraw materiałami podkładowymi (preparat gruntujący KAMIT
     GU) i z zachowaniem okresów karencji.
   • wilgoć – pozostawić do wyschnięcia
   • wykwity – oczyścić na sucho za pomocą szczotki lub zmyć odpowiednio przygotowanym roztworem. W tym przypadku należy wyeliminować przyczyny ewentualnego podciągania
     kapilarnego.
   • luźne i nienośne elementy elewacji – wykuć, wymienić, ewentualnie uzupełnić materiałem murarskim z zachowaniem wymaganych okresów karencji.
   • brud, sadza, tłuszcz – zmyć wodą pod ciśnieniem(max. 200 barów) z ewentualnym dodatkiem detergentów lub specjalnych środków czyszczących, spłukać czystą wodą i pozostawić do wyschnięcia.
   • W przypadku ścian wykonanych z betonu towarowego i wykonanego na budowie,
   • prefabrykowanych elementów betonowych dodatkowo:
   • warstwy mleczka cementowego – zeszlifować lub oczyścić przez szczotkowanie i odpylić sprężonym powietrzem, ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i
     pozostawić do wyschnięcia.
   • resztki szalunkowych substancji antyadchezyjnych – umyć wodą pod ciśnieniem(max. 200 barów) z ewentualnym dodatkiem detergentów lub specjalnych środków czyszczących,
     spłukać czystą wodą i pozostawić do wyschnięcia.
2. Podłoża pokryte tynkami i farbami mineralnymi:
   1. powłoki z farb mineralnych i wapiennych
      • kurz, pył, kredowanie – oczyścić za pomocą miękkiej szczotki, sprzężonego powietrza,
      • ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i pozostawić do wyschnięcia
      • brud, sadza, tłuszcz – zmyć wodą pod ciśnieniem(max. 200 barów) z ewentualnym dodatkiem detergentów lub specjalnych środków czyszczących, spłukać czystą wodą i
        pozostawić do wyschnięcia.
      • złuszczenia, odpryski, odwarstwienia – usunąć za pomocą szczotkowania, skrobania (stosowanie środków gruntujących wgłębnych jest niewystarczające), ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i pozostawić do wyschnięcia.
   2. mineralne tynki podkładowe i nawierzchniowe
      • kurz, pył, kredowanie – oczyścić za pomocą miękkiej szczotki, sprzężonego powietrza, ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i pozostawić do wyschnięcia
      • brud, sadza, tłuszcz – zmyć wodą pod ciśnieniem(max. 200 barów) z ewentualnym dodatkiem detergentów lub specjalnych środków czyszczących, spłukać czystą wodą i pozostawić do wyschnięcia.
      • nierówności, defekty i ubytki – skuć lub ewentualnie wyrównać zaprawą tynkarską lub wyrównującą KAMIT KS 01 z ewentualnie wymaganymi dla użytych zapraw materiałami podkładowymi i z zachowaniem okresów karencji.
      • wilgoć – pozostawić do wyschnięcia
      • wykwity – oczyścić na sucho za pomocą szczotki lub zmyć odpowiednio przygotowanym roztworem. W tym przypadku należy wyeliminować przyczyny ewentualnego podciągania kapilarnego.
      • miejsca luźne, głuche, odspojone – skuć i oczyścić za pomocą szczotkowania (stosowanie środków gruntujących wgłębnych jest niewystarczające), ewentualnie zmyć wodą pod ciśnieniem (max. 200 barów) i pozostawić do wyschnięcia.
3. Powłoki z farb i tynków dyspersyjnych
   • złuszczenia, odpryski, odwarstwienia – usunąć mechanicznie (zdzieranie, skrobanie) lub przy pomocy odpowiednich środków chemicznych (ługowanie) spłukać czystą wodą lub wodą pod
     ciśnieniem. Na zwartych i mocnych podłożach pod powłokami dyspersyjnymi stosować ciśnienie max. 200 barów, przy renowacji lub naprawach ocieplenia wykonać wcześniej próbę, jednak w żadnym przypadku nie należy przekraczać ciśnienia 40 barów.
   • powłoki zwarte, mocne i dobrze przylegające – zmyć czystą bieżącą wodą z ewentualnym
     dodatkiem detergentów lub specjalnych środków czyszczących i ponownie spłukać czystą
     wodą i pozostawić do wyschnięcia.
     Gruntowanie podłoża
     Podłoże należy zagruntować czyli nałożyć grunt na powierzchnię ściany i wcierać go w podłoże za pomocą pędzla lub szczotki malarskiej, grunt wyrównuje chłonność podłoża. Mieszanie gruntu z wodą lub innymi dodatkami jest zabronione. Zużycie farby gruntującej wynosi około 0,40 – 0,45 kg/m2.

Montaż listwy cokołowej

Przed montażem listwy cokołowej (startowej) należy wyznaczyć wysokość cokołu oraz zaznaczyć ją np. za pomocą barwionego sznura. Listwa cokołowa aluminiowa powinna być dostosowana do grubości stosowanego materiału izolacyjnego. Mocuje się ją jako dolne wykończenie ocieplenia. Montażowy łącznik mechaniczny (najlepiej wbijany z tworzywową tuleją rozprężną) należy umieścić w otworze wzdłużnym z jednej strony profilu, dokładnie wypoziomować i zakotwić w ścianie. Należy montować po 3 łączniki na metr bieżący. Wymagane jest zakotwienie listwy cokołowej w skrajnych otworach po obu stronach profilu. Nierówności ścian należy wyrównać przy pomocy podkładek dystansowych z tworzywa.
Zalecane jest wzajemne łączenie listew specjalnymi klipsami montażowymi, co ułatwia sprawne i poziome ustawienie profilu. W przypadku nieregularnych kształtów budynku (np. krzywizny) można stosować specjalne listwy z poprzecznymi nacięciami. Minimalna odległość listwy startowej od poziomu terenu
wynosi 2cm. Również wszystkie widoczne powierzchnie, do których należą ościeża utworzone
z nachodzących ze ściany płyt termoizolacyjnych czy też dolne i górne zakończenia systemu,
należy w pierwszej kolejności zwieńczyć odpowiednimi listwami i profilami, narożnik AL z siatką a w przypadku ich braku przykleić pasma z siatki z włókna szklanego, aby uzyskać ciągłą, szczelną i pewnie zamocowaną warstwę zbrojoną systemu. Wszystkie krawędzie i płaszczyzny systemu ociepleniowego muszą być bezwzględnie tak zaprojektowane, wykonane i obrobione, aby zapewnić ochronę przed otwartym ogniem w przypadku pożaru, pełną szczelność przed zawilgoceniem oraz zniszczeniem przez owady, ptaki lub gryzonie.
Rys Montaż listwy startowej, schemat zastosowania narożnika perforowanego zamiast drugiej
listwy startowej

Na narożnikach budynków listwę cokołową należy docinać, zwykle pod kątem 45^o. Są również dostępne specjalne listwy z wykonanymi wstępnie nacięciami, ułatwiające ich montaż na narożnikach.

Mocowanie płyt styropianowych

Przed przystąpieniem do prac dociepleniowych należy pamiętać, że płyty styropianowe stosowane do ocieplenia budynku nie powinny być narażone na działanie warunków atmosferycznych przez czas dłuższy aniżeli 7 dni. Przed rozpoczęciem prac związanych z przyklejaniem płyt termoizolacyjnych należy na ścianie poprowadzić linki pomocnicze w kierunkach poziomych i pionowych celem określenia ewentualnych odchyleń od płaszczyzny i w razie konieczności podłoże odpowiednio przygotować. Linki te będą pomocne przy bieżącej kontroli równości przyklejanych płyt.
Płyty styropianowe stosowane jako materiał termoizolacyjny należy przyklejać do podłoża stosując zaprawę klejową KAMIT KS01, bądź KAMIT KS02. Przygotowując zaprawę należy przestrzegać zaleceń podanych na opakowaniu. Stosuje się dwie metody nakładania kleju na powierzchnię płyty:

• metodę obwodowo – punktową

Jest to najpopularniejsza metoda (zwana też metodą “ramki i placków”), stosowana w rzypadku nierówności podłoża do 10 mm.Na płytę należy nanosić taką ilość zaprawy, aby uwzględniając nierówności podłoża i możliwą do położenia warstwę kleju (ok. 10 do 20 mm) zapewnić minimum 60% efektywnej powierzchni przyklejenia płyty do podłoża (przy większych nierównościach należy stosować zróżnicowanie grubości izolacji). Po obwodzie płyty, wzdłuż jej krawędzi należy nanieść pasmo zaprawy o szer. 30-50 mm i dodatkowo w środku płyty należy nałożyć 3-6 placków zaprawy. Zużycie masy klejącej powinno wtedy mieścić się w granicach od 4 do 6 kg/m2.

UWAGA: Zaprawę klejącą nanosi się jedynie na powierzchnię płyt izolacyjnych, nigdy na podłoże.

• metoda grzebienia
  Najkorzystniejsza, ale możliwa do stosowania
  wyłącznie na równych podłożach. Zaprawę klejącą
  należy nakładać na całą powierzchnię płyty
  termoizolacyjnej przy użyciu pacy zębatej (zęby
  ok. 10 x 10 mm).

Montaż płyt termoizolacyjnych

Każdą płytę termoizolacyjną z nałożoną zaprawą klejącą przyciskamy do ściany i lekko ją
przesuwamy w celu skutecznego rozprowadzenia kleju. Zaleca się ułożenie najniższego pasa
na wypoziomowanej listwie cokołowej.
Płyty należy układać od dołu do góry rozmieszczając pasami poziomymi, z przewiązaniem na
narożach “na mijankę” (minięcie krawędzi pionowych min. 15 cm). Nie dotyczy to wyklejania
ościeży otworów.
Płyty należy dociskać równomiernie, np. drewnianą pacą o dużej powierzchni, sprawdzając na
bieżąco przy pomocy poziomicy równość powierzchni. Brzeg płyt musi być całkowicie
przyklejony. Prawidłowość mocowania po zaschnięciu kleju można sprawdzić poprzez ucisk
naroży – przy prawidłowo zamocowanej płycie nie powinno następować jej ugięcie.
Krawędzie płyt należy dociskać szczelnie do siebie. Po stwardnieniu kleju ewentualne
szczeliny wynikające z dopuszczalnych tolerancji płyt termoizolacyjnych większe niż 2 mm
należy wypełnić klinami z tej samej izolacji, bądź pianką poliuretanową obojętną dla
styropianu. Niedopuszczalne jest szpachlowanie styków płyt zaprawą klejową, gdyż powstają
wówczas mostki termiczne. Jeżeli szczelina jest większa, aniżeli 1cm lub powstało
mechaniczne uszkodzenie warstwy styropianu należy uszkodzone miejsce wyciąć i zastąpić je
nowym elementem.
W celu uniknięcia powstania otwartej spoiny pionowej należy po przyciśnięciu płyty, a przed
przyklejeniem kolejnej płyty, usunąć nadmiar wypływającego spod niej kleju. Zabieg taki
należy również wykonać na narożnikach zewnętrznych budynku.

UWAGA: klej nie może znaleźć się na bocznych krawędziach płyt.

Każdorazowo należy używać pełnych płyt i ich połówek zachowując ich przewiązanie (nie
dotyczy krawędzi ościeży). Nie należy używać płyt wyszczerbionych, wgniecionych czy
połamanych. Przycinanie płyt wystających poza naroża ścian możliwe jest dopiero po
związaniu kleju. Należy zachować przesunięcie styków płyt względem krawędzi ościeży na
szerokość min. 10 cm.

UWAGA: Niedopuszczalne jest pokrywanie się krawędzi płyt termoizolacyjnych
z krawędziami naroży otworów w elewacjach.

Płytę termoizolacyjną należy pozostawić lekko wysuniętą poza narożnik, w celu późniejszego, przycięcia jej wzdłuż prowadnicy. Narożnikowe krawędzie płyt termoizolacyjnych, zaleca się przeszlifować płasko, wzdłuż prowadnicy. Nierówności i uskoki powierzchni płyt termoizolacyjnych należy zeszlifować do uzyskania jednolitej płaszczyzny (powierzchni). Jest to istotny element procesu, który decyduje o
równości ocieplanej powierzchni oraz o zużyciu materiałów w dalszych etapach.

Mocowanie płyt termoizolacyjnych za pomocą łączników mechanicznych

Ewentualne mechaniczne mocowanie płyt styropianowych kołkami należy wykonać,
wówczas, gdy istnieje wątpliwość co do wytrzymałości podłoża i powyżej 8 metra wysokości
budynku.

• liczba, rodzaj i długość łączników mechanicznych powinna być szczegółowo określona
  w dokumentacji technicznej,
• rodzaj łączników zależny jest od rodzaju podłoża, w którym łączniki te mają być osadzane
  oraz zastosowanego materiału termoizolacyjnego. Do mocowania płyt styropianowych
  możliwe jest stosowanie łączników.
• w przypadku podłoży z betonu komórkowego i z pustaków ceramicznych o poprzecznym
  układzie komór powietrznych należy zachować szczególną ostrożność przy doborze łączników
  i stosować łączniki przeznaczone do tego rodzaju podłoża (posiadające dopuszczenie do
  stosowania),
• w przypadku podłoży o wątpliwej nośności, w szczególności zbudowanych z materiałów
  szczelinowych zalecane jest wykonanie prób wyrywania łączników.
• łączniki mechaniczne należy osadzać po stwardnieniu kleju.
  Długość łączników zależna jest od budowy ściany oraz od grubości płyt termoizolacyjnych.
  Istniejący tynk należy traktować jako nienośne podłoże, dlatego wymaganą głębokość
  kotwienia łączników należy liczyć od poziomu właściwej, nośnej ściany i powinna ona
  odpowiadać co najmniej długości strefy rozprężnej. Potrzebna długość łączników
  mechanicznych obliczana jest poprzez dodanie następujących składników:
  L≥ h_ef + a₁ + a₂ + d _a , gdzie:
  h_ef – minimalna głębokość osadzenia w danym materiale budowlanym,
  a₁ – łączna grubość starych warstw np. stary tynk,
  a₂ – grubość warstwy kleju,
  d_a – grubość materiału termoizolacyjnego,
  L – całkowita długość łącznika
  Informacje dotyczące rodzaju, liczby i rozmieszczeniu łączników mechanicznych powinien
  zawierać projekt techniczny ocieplenia budynku. Wielkości te zależne są m.in. od strefy
  obciążenia wiatrem, w której znajduje się budynek oraz od wysokości i miejsca wbudowania
  łącznika. Liczba łączników nie może być mniejsza niż 4 szt./m² powierzchni elewacji. Przy
  narożnikach budynku w tzw. strefie narożnej wymagane jest zwiększenie liczby łączników.
  W pierwszej kolejności łączniki mechaniczne należy osadzać w narożach płyt. Odległości
  pomiędzy skrajnymi łącznikami a krawędzią budynku powinna wynosić w przypadku ściany
  murowanej co najmniej 10 cm, a w przypadku ściany z betonu co najmniej 5 cm.

Montaż łączników mechanicznych

Łączniki można mocować po całkowitym wyschnięciu kleju, ale nie wcześniej niż po 48h od
momentu przyklejenia płyt termoizolacyjnych. Po nawierceniu otworu w ścianie poprzez płytę
izolacyjną zostają one osadzone w ścianie, po czym trzpień mocujący zostaje wbity.
Niedopuszczalne jest zerwanie przez łączniki struktury izolacji. Główka łącznika powinna być
zlicowana z powierzchnią płyt termoizolacyjnych. Po zakończeniu montażu należy zewnętrzną
część kołków zaszpachlować klejem.

Rys. Kołkowanie płyt styropianowych

Wykonanie warstwy zbrojącej

Wykonanie warstwy zbrojącej polega na wtopieniu siatki z włókna szklanego na powierzchni
płyty termoizolacyjnej w warstwę zaprawy klejowej KAMIT KS02.

Warstwę zbrojoną wykonuje się najwcześniej po upływie 48 godzin od montażu płyt
termoizolacyjnych. Po tym czasie na płyty termoizolacyjne nakłada się zaprawę klejącą
i rozprowadza się ją równomiernie pacą ze stali nierdzewnej (np. “zębatą”. o wielkości zębów
10-12 mm) tworząc warstwę z materiału klejącego na powierzchni nieco większej od
przyciętego pasa siatki zbrojącej. Na tak przygotowanej warstwie natychmiast rozkłada się
siatkę zbrojącą (rozpoczynając od góry ściany, pasami pionowymi o szerokości tkaniny
zbrojącej) i zatapia w niej przy użyciu pacy ze stali nierdzewnej, szpachlując na gładko.
Siatka zbrojąca powinna być niewidoczna i całkowicie zatopiona w warstwie materiału
klejącego. Należy uważać, aby w trakcie zatapiania siatka była równomiernie napięta, a
sąsiadujące pasy powinny mieć zakładkę nie mniejszą niż 10cm, (względnie wyprowadzić
poza krawędzie otworów okiennych i drzwiowych). Warstwa zaprawy klejącej z zatopioną
siatką z włókna szklanego tworzy warstwę zbrojoną. Grubość warstwy zbrojonej przy
pojedynczej tkaninie powinna wynosić od 2 do 4mm.
Zużycie kleju KAMIT KS02 do zatopienia siatki wynosi około 4kg/m².

Podczas wykonywania prac zalecamy zabezpieczenie powierzchni roboczych przed wpływem
niekorzystnych warunków atmosferycznych(nasłonecznienie, deszcz, wiatr, itp.) stosując
siatki rusztowaniowe. Temperatura podłoża podczas kolejnych etapów nie powinna
przekraczać 25^oC

Rys. Nakładanie zaprawy klejącej
KAMIT KS02 i zatapianie
w niej siatki zbrojącej

Zbrojenie przy narożach okien, drzwi i innych otworów w elewacji.

Powyżej i poniżej krawędzi otworów okien i drzwi, w celu zabezpieczenia przed
zwiększonymi naprężeniami, na warstwę materiału izolacyjnego naklejamy pod kątem 45^o
paski tkaniny z włókna szklanego, o wymiarach minimum 25 x 35cm.
Wykonując warstwę zbrojącą na powierzchni szpalet należy zwrócić uwagę na dokładne przycięcie siatki i wtopienie jej bezpośrednio przy futrynie. Niedokładne wykonanie tej
czynności powoduje powstawanie spękań na styku szpaletu z ościeżem. W celu uniknięcia
tego problemu można przed przyklejeniem warstwy izolacyjnej na szpalet wtopić siatkę, a
następnie wywinąć ją na okno. Po montażu materiału izolacyjnego pozostałą siatkę wywija się
ponownie i zatapia w kleju. Na linii styku szpaletu pionowego i poziomego wtapia się
dodatkowe wzmocnienia z siatki.

Zużycie siatki zbrojącej jest większe o co najmniej 20%
od powierzchni ścian ze względu na wszelkie zakładki.
Zalecane jest aby na powierzchniach bardziej
narażonych na uszkodzenia mechaniczne zatopienie
drugiej warstwy siatki z włókna szklanego. Warstwę tą
nakłada się identycznie jak pierwszą z tą różnicą, że
pierwszą warstwę siatki należy ułożyć w poziomie a
drugą w pionie.
Po nałożeniu siatki w pobliżu haków rusztowania itp.
na nacięcie nakłada się dodatkowy pasek siatki i zatapia
ją w masie klejącej. Przy wykańczaniu cokołu z
zastosowaniem listwy cokołowej zatopioną siatkę
należy ściąć po dolnej krawędzi listwy.

Zabezpieczenie powierzchni zewnętrznej

Po około 3 dniach, gdy klej całkowicie wyschnie ścianę/budynek/ należy pomalować farbą
gruntującą KAMIT GT lub KAMIT GTS w zależności od wyprawy tynkarskiej.
W przypadku zastosowania ciemnych kolorów tynku zaleca się zastosowanie farb
gruntujących podkładowych w kolorze zbliżonym do tynku. Farba gruntująca wzmacnia i
impregnuje klej, izoluje pod względem chemicznym warstwę tynku

Zużycie farby gruntującej wynosi około 0,40 – 0,45 kg/m².

UWAGA! Farby gruntującej nie należy rozcieńczać!

Zaleca się, aby farbę nakładać pędzlem lub wałkiem. Farba
po wyschnięciu jest odporna na warunki atmosferyczne, jest to
istotne w przypadku niemożności kontynuowania prac (jesienią,
zimą) można wówczas je zakończyć i wznowić, gdy warunki
atmosferyczne będą korzystne. W tej sytuacji wymagane jest
oczyszczenie powierzchni z zabrudzeń i ponowne jej zagruntowanie
w przypadku jakichkolwiek oznak uszkodzenia warstwy gruntu.

Wykonanie tynku

Wierzchnią wyprawę tynkarską należy nakładać po dokładnym wyschnięciu warstwy
zbrojonej i farby gruntującej, nie wcześniej jednak niż po 48 godzinach od nałożenia ostatniej
warstwy.

Tynki mineralne KAMIT TMB

Tynki mineralne KAMIT TMB o uziarnieniu 1,5 i 2,0 mm są mieszankami kruszywa
mineralnego, spoiw mineralnych jak i polimerowych, a także pigmentów i środków
modyfikujących. Służą do wykonywania dekoracyjnych cienkowarstwowych wypraw
tynkarskich w systemach ociepleń budynków.
Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po dokładnym i całkowitym wyschnięciu
warstwy podkładowej jednak nie wcześniej niż po 48h. Temperatura podłoża podczas
nakładania nie powinna przekraczać 25^oC. Przygotowaną zgodnie z instrukcją na opakowaniu
zaprawę, należy nanosić na grubość ziarna, pacą ze stali nierdzewnej.
Po krótkim czasie kiedy masa nie klei się do narzędzia, należy nadać tynkowi fakturę. Do tego
celu należy zastosować płasko trzymaną pacę z tworzywa sztucznego. Prace na ścianie
tworzącej jedną płaszczyznę należy prowadzić w sposób ciągły, bez przerw, stosując materiał
z jednej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. Pochodzący z różnych
partii tynk może powodować różnicę w odcieniach tynku, wpływają na to zawarte w nim
wypełniacze mineralne. Podczas wykonywania prac zalecamy zabezpieczenie powierzchni
roboczych przed wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych(nasłonecznienie,
deszcz, wiatr, itp.) stosując siatki rusztowaniowe.

UWAGA! Tynku ani narzędzi nie należy skrapiać wodą.

Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości podłoża i wynosi
na ogół:
ziarno 1,5mm – około 2,4 – 2,6 kg/m².
ziarno 2,0mm – około 2,8 – 3,2 kg/m².

Prace tynkarskie należy wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5^oC
do +25^oC.

W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem,
deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. Podczas wysychania tynku temperatura
nie może spaść poniżej +10^oC. Niesprzyjające warunki atmosferyczne w tym niska
temperatura i wysoka wilgotność powietrza znacznie wydłużają czas wiązania wyprawy, co
sprzyja powstawaniu tzw. „wykwitów solnych”. Nie stanowią one wady, ale pogarszają
wygląd estetyczny powierzchni. Aby temu zapobiec zaleca się egalizowanie ich powierzchni
farbami elewacyjnymi.
Egalizacja odbywa się z wykorzystaniem farb silikonowych KAMIT SIL. Wytyczne dotyczące
malowania farbami znajdują się w karcie technicznej tego wyrobu. Niemniej jednak trzeba
mieć na uwadze by malowanie i wysychanie farb odbywało się w temperaturze od +8^oC do
+25^oC, zaś malowane powierzchnie były osłonięte przed zbytnim nasłonecznieniem,
deszczem, wiatrem, aż do całkowitego wyschnięcia. Temperatura nie może spaść poniżej +8^oC
przez 24 godziny od aplikacji. Do malowania warstwy wyprawy należy przystąpić
najwcześniej po 7 dniach od położenia.

Tynki akrylowe KAMIT TAB

Tynk akrylowy KAMIT TAB o strukturze baranka i uziarnieniu 1,5 i 2,0 mm jest mieszaniną
dyspersji akrylowo – styrenowej, kruszywa mineralnego, pigmentów, środków
modyfikujących i konserwujących, a także dodatków grzybobójczych i alergobójczych oraz
wody. Produkowany w kolorze białym i kolorach wg palety barw .Przed nałożeniem tynku
powierzchnia bezwzględnie powinna być zagruntowana gruntem KAMIT GT w kolorze
odpowiednim dla stosowanego tynku. Do prac tynkarskich należy przystąpić wówczas, gdy
warstwa podkładowa jest całkowicie wyschnięta. Temperatura podłoża podczas nakładania nie
powinna przekraczać 25^oC.
Masę przed nakładaniem należy wymieszać mieszadłem wolnoobrotowym a następnie nanosić
na grubość ziarna, pacą ze stali nierdzewnej. Po krótkim czasie kiedy masa nie klei się do
narzędzia, należy nadać tynkowi fakturę. Do tego celu stosuje się płasko trzymaną pacę z
tworzywa sztucznego. Prace na ścianie tworzącej jedną płaszczyznę należy prowadzić w
sposób ciągły, bez przerw, stosując materiał z jednej partii produkcyjnej, której numer podany
jest na opakowaniu.
Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości podłoża i wynosi
na ogół:
ziarno 1,5mm – około 2,4 – 2,6 kg/m².
ziarno 2,0mm – około 2,9 – 3,2 kg/m².
Prace tynkarskie należy wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5^oC do +25^oC.
Podczas wykonywania prac zalecamy zabezpieczenie powierzchni roboczych przed wpływem
niekorzystnych warunków atmosferycznych(nasłonecznienie, deszcz, wiatr, itp.) stosując
siatki rusztowaniowe. W czasie wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +5^oC.
Niesprzyjające warunki atmosferyczne takie jak niska temperatura, czy wysoka wilgotność
powietrza znacznie wydłużają proces wiązania wyprawy. Aby uniknąć spękań
spowodowanych nagrzewaniem się tynków w ciemnych kolorach ich stosowanie powinno być
ograniczone do niewielkich fragmentów elewacji, detali architektonicznych itp.

Tynki silikonowe KAMIT TSB

Tynk silikonowy KAMIT TSB o strukturze baranka i uziarnieniu 1,5 i 2,0 mm jest mieszaniną „dyspersji żywic silikonowych,odpowiednio dobranych dodatków polimerowych oraz hydrofobizujących, kruszyw mineralnych, pigmentów, środków modyfikujących i konserwujących, a także dodatków grzybobójczych i alergobójczych oraz wody. Produkowane w kolorze białym i kolorach wg palety barw. Przed nałożeniem tynku powierzchnia bezwzględnie powinna być zagruntowana gruntem KAMIT GTS w kolorze
odpowiednim dla stosowanego tynku . Do prac tynkarskich należy przystąpić wówczas, gdy warstwa podkładowa jest całkowicie wyschnięta. Temperatura podłoża podczas nakładania nie powinna przekraczać 25^oC. Masę przed nakładaniem należy wymieszać mieszadłem wolnoobrotowym, a następnie nanosić ręcznie pacą ze stali nierdzewnej na grubość ziarna lub maszynowo. Po krótkim czasie kiedy masa nie klei się do narzędzia, należy nadać tynkowi fakturę. Do tego celu stosuje się płasko trzymaną pacę z tworzywa sztucznego. Prace na ścianie tworzącej jedną płaszczyznę należy prowadzić w sposób ciągły, bez przerw, stosując materiał z jednej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu.
Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości podłoża i wynosi na ogół:
ziarno 1,5mm – około 2,0 – 2,5 kg/m².
ziarno 2,0mm – około 2,9 – 3,2 kg/m².

Prace tynkarskie należy wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5^oC do +25^oC. Podczas wykonywania prac zalecamy zabezpieczenie powierzchni roboczych przed wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych(nasłonecznienie, deszcz, wiatr, itp.) stosując siatki rusztowaniowe.
Podczas wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +5^oC. Niesprzyjające warunki atmosferyczne takie jak niska temperatura, czy wysoka wilgotność powietrza znacznie wydłużają proces wiązania wyprawy. Aby uniknąć spękań spowodowanych nagrzewaniem się tynków w ciemnych kolorach ich stosowanie powinno być ograniczone do niewielkich fragmentów elewacji, detali architektonicznych itp.
Czas pełnego utwardzenia minimum 48 godzin.

Tynk mozaikowy KAMIT TM

Tynk mozaikowy KAMIT TM jest mieszaniną dyspersji akrylowej, naturalnego lub barwionego kruszywa o odpowiedniej granulacji, środków modyfikujących i konserwujących oraz wody. Jest on przeznaczony do ręcznego wykonywania fragmentów elewacji zewnętrznych jak cokoły, szpalety okienne itp. Nie zaleca się stosowania tynku na powierzchniach poziomych na zewnątrz budynku.
Przed nałożeniem tynku powierzchnia bezwzględnie powinna być zagruntowana gruntem KAMIT GT w kolorze odpowiednim do stosowanego tynku. Do prac tynkarskich należy przystąpić wówczas, gdy warstwa podkładowa jest całkowicie wyschnięta. Temperatura podłoża podczas nakładania nie powinna przekraczać 25^oC. Przygotowaną zgodnie z instrukcją na opakowaniu masę, należy nanosić i wygładzić pacą ze stali nierdzewnej. W celu uniknięcia przerw oraz uzyskania jednolitej struktury tynku, masę należy nakładać na grubość ziarna na całą wykonywaną powierzchnię. Zbyt mocne wygładzenie powierzchni może doprowadzić do przetarć. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. Niesprzyjające warunki atmosferyczne takie jak niska temperatura, czy wysoka wilgotność powietrza znacznie wydłużają proces
schnięcia tynku, co objawia się trwałymi, nieusuwalnymi, jaśniejszymi przebarwieniami na jego powierzchni. Tynk bezpośrednio po nałożeniu ma barwę mleczno – błękitną, która w trakcie wysychania powłoki ustępuje. Przy dużej wilgotności dopuszcza się występowanie jaśniejszego nalotu, który po pewnym czasie ustępuje. Ze względu na możliwość wystąpienia różnicy w kolorze kruszywa należy stosować na danej płaszczyźnie tynk z tej samej partii produkcyjnej.
Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości podłoża i wynosi na ogół:
ziarno 1,6mm – około 4 kg/m².

Prace tynkarskie należy wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5^oC do +25^oC.

UWAGA! Produkt gotowy do użycia – nie należy go rozcieńczać wodą!

Farba silikonowa KAMIT SIL

Farba KAMIT SIL jest mieszaniną dyspersji żywic silikonowych, odpowiednio dobranych dodatków polimerowych oraz hydrofobizujących, wypełniaczy mineralnych, pigmentów, środków modyfikujących, środków ochrony powłoki oraz wody. Produkt służy do malowania konserwacyjnego, ochronnego i dekoracyjnego fasad i wnętrz budynków. Można ją nanosić na takie podłoża jak: tynki cementowe, cementowo – wapienne, wapienne, gipsowe, beton, terabona, itp. oraz na mineralnych, polimerowo – mineralnych, silikatowych, silikonowych i polimerowych tynkach cienkowarstwowych.
Tworzy powłoki odporne na działanie warunków atmosferycznych, zasad, promieniowania UV, a także zabezpiecza powłokę przed wzrostem mikroorganizmów. Produkt jest gotowy do użycia. Podłoże należy odpowiednio przygotować. Powinno być suche, zwarte, nośne i pozbawione substancji utrudniających przyczepność. Do malowania tynków cementowych, cementowo – wapiennych, wapiennych można
przystąpić po 21dniach od ich nałożenia. Malowanie tynków cienkowarstwowych i polimerowo – mineralnych można rozpocząć po 7 dniach od ich nałożenia. Tynki syntetyczne, oraz stare spójne powłoki z farb dyspersyjnych należy przed malowaniem oczyścić, zmyć wodą i pozostawić do wyschnięcia. W przypadku widocznego wzrostu mikroorganizmów podłoże należy umyć wodą pod ciśnieniem i zdezynfekować preparatem biobójczym na 24h przed planowanym malowanie. Przed położeniem farby, podłoża niejednorodne lub o zwiększonej chłonności należy zagruntować gruntem KAMIT GU . Przed malowaniem farbę należy wymieszać mieszadłem wolnoobrotowym. Farbę nakładać pędzlem, wałkiem lub metodą natryskową. Czas wysychania wynosi około 4 – 6 godzin w zależności od warunków zewnętrznych. W celu uniknięcia różnic kolorystycznych na jednej powierzchni roboczej należy stosować
farbę z tej samej partii, zaś sąsiadujące ze sobą powierzchnie należy malować w jednym cyklu. W trakcie nakładania i wysychania farby chronić ją przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia ponieważ różne warunki zewnętrzne mogą doprowadzić do różnic w odcieniu farby. Narzędzia myć wodą bezpośrednio po ukończeniu prac.

Zużycie farby wynosi na ogół 0,20 – 0,25 kg/m² przy jednokrotnej aplikacji.
Prace należy wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +8^oC do +25^oC.

Trwałość i konserwacja ocieplenia

Trwałość bezspoinowego systemu ocieplenia oceniana jest na 30 lat. Powstawanie uszkodzeń w warstwie tynkarskiej może być przyczyną i początkiem uszkodzeń w dalszych warstwach systemu, z tego względu wymagana jest renowacja i naprawa wyprawy tynkarskiej. W przypadku stwierdzenia ubytków, uszkodzeń mechanicznych w powierzchniowej warstwie systemu ocieplenia należy je bezwzględnie zabezpieczyć poprzez przeszpachlowanie, pomalowanie lub nałożenie nowej warstwy tynku.
Zaleca się również usunięcie wszelkiego rodzaju zabrudzeń, alg, glonów poprzez umycie wyprawy tynkarskiej wodą z dodatkiem detergentu i spryskanie całości preparatem dezynfekującym. Pierwszy zabieg oczyszczenie wyprawy tynkarskiej powinien być przeprowadzony po 5 latach od nałożenia struktury, następne zabiegi należy przeprowadzać co 2-3 lata. Aby okres renowacji wydłużyć elewację można przemalować odpowiednimi farbami z dodatkiem substancji chroniących powłokę przed wzrostem mikroorganizmów.

Produkty wchodzące w skład systemu KAMIT

Dodatkowo w skład systemu wchodzą elementy nie produkowane przez firmę AKAMIT takie jak: tyropian, siatka zbrojąca, kołki łącznikowe , narożniki, listwy itp.